تأثیر سطوح مختلف کلریدسدیم بر بیماری پژمردگی ورتیسیلیومی پسته در محیط آبکشت

پسته یکی از مهم ترین محصولات اقتصادی ایران بوده که عمدتاً در مناطق شور کاشته می شود. یکی از مهم ترین بیماری های پسته پژمردگی ورتیسیلیومی با عامل verticillium dahliae بوده که از خاک و درختان پسته در برخی از مناطق پسته کاری جدا شده است. به منظور مطالعه تأثیر کلریدسدیم بر بیماری پژمردگی ورتیسیلیومی سه پایه متداول پسته (سرخس، بادامی زرند و قزوینی) در یک آزمایش گلخانه ای تأثیر چهار سطح کلریدسدیم (صفر، 1400، 2800 و 4200 میلی گرم nacl در کیلوگرم خاک) در محیط آبکشت مورد ارزیابی قرار گرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه ای کاملاً تصادفی با چهار تکرار انجام شد. سطوح مختلف کلریدسدیم قبل از مایه زنی با قارچ در محیط آبکشت روی ریشه نهال های ده هفته ای پسته اعمال شد. دو هفته پس از اعمال تیمارهای کلریدسدیم، مایه زنی نهال ها با انتقال آنها به خاک بکر حاوی 40 میکرواسکلروت v. dahliae در هر گرم خاک حاوی غلظت های مشابه کلریدسدیم انجام شد. در تیمارهای شوری پایه های سرخس و قزوینی به ترتیب بیشترین و کمترین کاهش وزن خشک و هم چنین غلظت یون های k، na و cl را در اندام هوایی و ریشه نشان دادند که بر این اساس، پایه های سرخس و قزوینی به ترتیب حساس ترین و متحمل ترین پایه به شوری بودند. هم چنین نتایج نشان داد که افزایش غلظت کلریدسدیم می تواند درصد کلنیزاسیون v. dahliae در ساقه و ریشه نهال های پسته را افزایش دهد. بیشترین درصد کلنیزاسیون ساقه و ریشه در غلظت 4200 میلی گرم کلریدسدیم در کیلوگرم خاک مشاهده شد. در هر سه پایه، برهمکنش کلریدسدیم و v. dahliae در مقایسه با تیمار قارچ به تنهایی و تیمارهای کلریدسدیم باعث کاهش وزن خشک و افزایش غلظت یون های k، na و cl در اندام هوایی و ریشه شد. در مجموع نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تنش شوری قبل از مایه زنی با v. dahliae می تواند شدت پژمردگی ورتیسلیومی پسته را به خصوص در پایه های حساس به شوری افزایش دهد.